Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

παρελθούσες λάμψεις

όλοι οι καθρέφτες που ήπιε το γυαλί τους
-άλλοτε- ομορφιά πολλή,
τι καθρεφτίστηκαν εκεί εξαίσια σώματα
γεμάτα νιάτα κι έφηβα , μεγαλόπνοα όνειρα
στοιχειώνουν τώρα σε σαλόνια άδεια
και σε εισόδους που δεν δέχονται κανένα,
σαν θαμπωμένοι απ’ την ανάμνησή των.

όλες οι θλίψεις που περάσανε απ’ τα μάτια μου
για πρόσωπα που έφυγαν
ή για στιγμές που –άλλοτε- οραματίστηκα
μα τις κατάπιε στα σπάργανά τους μέσα ακόμη,
η ωμιστή ματαίωσις,
γίνονται της «σοφίας» μου αθλοθέτες
και μου απονέμουν κότινους σιωπής
για κάθε μου άθλο λύπης.

όλες οι θάλασσες που ταξιδέψανε –άλλοτε-
τις επιθυμίες μου
κι οι φάροι που αφειδώς σηματοδότησαν
την ελπίδα ελλιμένισης τους
μέσα σε θαυμαστά νεώρια,
τις νύχτες μες τον ύπνο μου ανασταίνονται…
γι’ αυτό πολλά πρωινά ξυπνώ
με λάμψεις παρελθούσες μα έτι ζώσες
μέσα στις αδικαίωτεςκόρες των αματιών μου…

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

παρουσίες

οι παρουσίες εκείνων που πεθάναν
κι αγαπούσαμε,
είναι φορές σαν ζωντανές
έτσι ως έρχονται μες τα μεσάνυχτα
κάτω από τα κοιμισμένα βλέφαρά μας
ή ως μπαίνουν μες στη σκέψη μας
ανακλημένες από εικόνες ή τυχαία συμβάντα
που μαζί τους τα είχαμε συνδυάσει.

οι παρουσίες εκείνων που πεθάναν
κι αγαπούσαμε,
έρχονται, δεν παρέρχονται ποτέ
σαν συνειρμοί της αυτεξούσιας σκέψης
κι όσα μαζί τους ονειρευτήκαμε
κοιτώντας τόσο εφήμερες
πάνσεπτες πανσελήνους
σαν να ανασταίνονται
με όλη τους την παλαιάν ακμή
εις όλην τους την αίγλη…

οι παρουσίες εκείνων που πεθάναν
κι αγαπούσαμε,
ποτέ δεν θάβονται μες του μυαλού την άμμο
όσο και να φυσά νοτιάς
κι είναι φορές απείρως ζωηρότερα
τα ωραία πρόσωπά των,
από εκεινών που μας εξέχασαν
κι ας κάποτε μας είχαν ορκιστεί
πίστη αιωνία κι αγάπη.

ιδιοτροπίες ποιητών

ερμητικά κλειστά
ας μένουν τα παραθυρόφυλλα
σε έντεχνη συσκότιση
ας διατηρηθεί το δωμάτιο
κι ούτε τριγμός θύρας
ούτε άλλος θόρυβος ας μην ταράξει
την επίπλαστη γαλήνη που με τυλίγει…

γράφω.
και πρέπει να οραματιστώ
πλήρως τις δραπετεύσεις μου
ανυποψίαστος –δήθεν-
πως έξω από τους τοίχους
περνούν οι μέρες μου
τόσο απαράλλαχτες
η μια πίσω απ’ την άλλη
σαν κουστωδία πουλιών
που παίρνουν δρόμο
ελείψει ανοίξεως.

ιδιοτροπίες "ποιητών" θα πεις
κοινές. Δεν αντιλέγω.
μα έτσι καμώνομαι πως κάτι κάνω άξιο
γράφοντας για τ’ ανάξια λόγου πάθη μου
εν πλήρει επιγνώσει
πως μια επιγραφή ίσως απομείνει κι από με
-σαν σήμα της πορεία μου- επιτύμβια