ο δεσπότης του Μορέως

Όταν εστάλη στο Μοριά να κυβερνήσει ο Μανουήλ
ήταν εικοσιτρίω χρονώ και κάτι
μα ήδη στην τέχνη του πολέμου έμπειρος
και της διοικήσεως βεβαίως
-άλλωστε αλλιώς γιατί να τον εμπιστευτεί ο Ιωάννης
και να τον στείλει
μες στην καθημαγμένη Πελοπόννησο
Δεσπότη-;

Μα δεν ανέμενε κανείς πως θα το κατορθώσει
μέσα σε λιγοστό καιρό να υποτάξει
κάτω απ’ το σκήπτρο του τους ντόπιους άρχοντες
που μέχρι τότε ανενόχλητοι λυμαίνονταν την ύπαιθρο
κι έπαιρναν τα γεννήματα της γης
σιτάρια και κριθάρια
κι ήταν πολύ εχθρικοί κι απρόθυμοι
στη νέα εξουσία του Μανουήλ
κι αντισταθήκανε με λύσσα περισσή στα σχέδιά του

Κι όταν το εκατόρθωσε κι εστέφθη εν δόξει και τιμή
Δεσπότης – πρώτος τον τίτλο φέρων- του Μορέως
πολλοί τον κατηγόρησαν πως θεμελίωσε την εξουσία
στα πτώματα απάνω των αντιφρονούντων του…

Κι εκείνος
-νομίζω ήταν στην τελετή των εγκαινίων
της νέας των ανακτόρων πτέρυγας -
γνωρίζοντας καλά τι λέγεται στα καλντερίμια του Μυστρά ,
πίσω απ’ την πλάτη του,
χαμογελώντας έσκυψε και είπε σιγανά
στ’ αυτί του πιο πιστού, του πιο υποτακτικού του ευνούχου:
«τώρα , μπορώ επιτέλους να πω με σιγουριά
πως θα μακροημερεύσω
ως δεσπότης του Μορέως»