το βουνό

εκείνο το βουνό που στέκει αγέρωχο απέναντί μου
δεν βρίσκεται τυχαία εκεί.
Μπορεί να υψώθηκε έπειτα από έκρηξη ηφαιστειακή
ή και να φανερώθηκε μέσα απ’ τη θάλασσα
όταν εκείνη αποφάσισε να μετοικίσει,
αιώνες πριν θεμελιωθεί το σπίτι μου
αιώνες πριν ετούτο το παράθυρο να ανοιχτεί αντικρύ του

κι όμως εγώ γιατί έχω την αίσθηση
πως βρέθηκε σε εκείνη ακριβώς τη θέση για να μου θυμίζει
πώς τα αγέρωχα αισθήματα αντέχουνε στο χρόνο;
ή να μου υπομιμνήσκει στις ώρες της κατήφειας
ότι η κορφή προϋποθέτει πάντα ανάβαση;
ή ακόμη να με συμβουλεύει πως για να έρθει η άνοιξη
πρέπει πρωτύτερα να ασπρίσουν οι κορφές
να πέσουνε τα φύλλα;

οποία αλαζονεία αλήθεια να πιστεύω
ότι μετατοπίστηκεν ολάκερη η θάλασσα
ότι εξεράγη ολάκερο ηφαίστειο
ότι γεννήθηκε ή αναδύθηκεν ολάκερο βουνό
μόνο και μόνο για να μπορώ εγώ έπειτα από αιώνες
να στέκομαι και να ονειροβατώ μπροστά του…