αναρρίχηση

προσχεδίαζα τις κινήσεις μου προσεκτικά πάντοτε ως τώρα περνώντας τις προθέσεις μου -νύχτα συχνά και λάθρα- ανάμεσα απ’ τα συρματοπλέγματα που είχαν στηθεί για να εμποδίσουν- τάχα- την διαφυγή τους από τους αφελείς που δεν υποψιάζονταν πως οι προθέσεις και τα όνειρα δεν καταδέχονται φραγή και πως από ένστικτο ή από ανάγκη επιβίωσης συχνά αναπτύσσουν ικανότητες δεινές αναρριχήσεως…

ανεξαρτήτως

δεν ήμουν δεκτικός στις αλλαγές όχι από κάποιαν εμμονή ή από δειλία μα από φόβο μήπως, διαταράσσοντας τα ήμερα νερά, τα ύδατα τα κατασταλαγμένα, έρθουν στην επιφάνεια παλιά επικαθήμενα ιζήματα… μέχρι που κοίταξα προσφάτως ένα ποτάμι κι έμαθα για τη σοφία της ροής κι άκουσα μέσα απ’ τον κελαρυσμό του τα λόγια του Εφέσιου φιλοσόφου κι ένιωσα πως δεν είμαι ο ίδιος πια και πως αλλάζω συνεχώς , έστω ανεπαίσθητα αθόρυβα έστω… τώρα πια γνωρίζω καλά ότι αυτό που λέω «εαυτό» δεν είναι παρά το άθροισμα μυριάδων εαυτών μου που διαδέχονται ο ένας τον άλλο ες αεί ανεξαρτήτως της θελήσεώς μου σαν μυστική ροή νερών, νερών που δεν κοιμούνται