φαίνεται

φαίνεται, εμένα κύρης μου ήτανε ο Ποσειδώνας
και μάνα μου του πέλαου ο κάτασπρος αφρός
που στ’ όστρακο με κοίμιζε θαλασσινής χελώνας
γι αυτό και μες στις φλέβες μου κυλάει το φευγιό…

φαίνεται ήμουν ποταμός σε πρότερη ζωή μου
ο Αχέρωντας , ο Αμέλητας, ο Νείλος, ο Ιλισσός
που έσκαψε κοίτη στα βουνά βαθιά η δύναμή μου
κι ο πόθος με τη θάλασσα να σμίξω, να ενωθώ

φαίνεται ήμουν κάποτε καράβι στη Φοινίκη
που χτίστηκα από κορμούς κέδρων , κυπαρισσιών
γι αυτό νομίζω, η θάλασσα του κόσμου όλου μου ανήκει
τις νύχτες που αποσύρεται ο νους μου απ’ το παρόν

για αυτό δε θέλω τη στεριά, φόβο έχω του χωμάτου
γι αυτό και δεν εστέριωσα ποτέ σε κάποια γη
τι βγάζει ο αέρας μια βαριά αποφορά θανάτου
κι εγώ μόνο για πέλαγος φαίνεται έχω πλαστεί