δαίμονες

χορεύω απόψε με τους δαίμονες του εντός μου
και τους κερνώ κρασί γλυκό να τους μεθύσω
να πάψουνε να με γυρνούν συνέχεια πίσω
σ’ ό,τι στη λήθη είχε απωθήσει το μυαλό μου

Χαμογελώ στον εαυτό μου στον καθρέφτη
με υποκρισία περισσή, κι ύφος διαβόλου
δεν άλλαξες του λέω από χτες καθόλου
κι αν άλλαξες λιγάκι ποιος θα το προσέξει

Κρύβω μες τις παλάμες μου το πρόσωπο μου
κίνηση οικεία σε στιγμές απελπισίας
δικάζοντας σε ηθελημένη αβλεψία
τις κόρες , κι ας διψούν για φως, των αματιών μου

Ο ήλιος λάμπει πάνω απ’ τα ερείπιά μου
κι εγώ χαμένος στα ρηχά δικού μου κόσμου
ότι μου στέρησες ζωή αμέσως δωσ’ μου
δεν τα ζητιάνεψα τ’ αξίζω είναι δικά μου