Σάββατο 3 Μαΐου 2008

αν

Αν κατείχα την τέχνη της μεταμορφώσεως
όχι της ψεύτικης και της απατηλής
που κάμνει τους ηθοποιούς για άλλους να περνιούνται
πίσω από προσωπεία γύψινα
ή κάτω από ψιμύθια διάρκειας εφημέρου,
θα μεταμορφωνόμουν –δίχως άλλο - σε οξυγόνο.
Να εισβάλλω λάθρα κι ανεπαίσθητα
στα στήθη μέσα νεαρών παιδιών
να αποκρυπτογραφώ τους χτύπους της καρδιάς τους
όπως δονείται όπως πάλλεται απ’ τον έρωτα.
κι έτσι αόρατος κι αόριστος
ίσως και να μάθαινα επιτέλους τους ανθρώπους…

Αν γνώριζα την τέχνη της μετακινήσεως
όχι εκείνη των ταχυδακτυλουργών
που είναι ικανοί να αλλάζουν θέση στα αντικείμενα
με τη βοήθεια ράβδων ή λέξεων μαγικών,
θα έφερνα τους ανθρώπους μπροστά
στη πιο σαρωτική θέαση: του θανάτου.
διδάσκοντάς τους την απόλυτη εξίσωση
κι ίσως συναισθανθούν τότε μονάχα κι έτσι
τη ματαιότητα να ζουν θηρεύοντας την ύλη

Αν είχα τη δυνατότητα μιας μόνο προσευχής
ή αιτήσεως μιας χάρης από έναν παντεπόπτη αόρατο θεό
τώρα που έχω συνειδητοποιήσει την ουσία των πραγμάτων
κι έχω ιεραρχήσει μέσα μου πόθους και πάθη
θα ‘λεγα με πλήρη επίγνωση:
«Βοήθησέ με να μη δω ποτέ ό,τι φοβάμαι
κι ό,τι μπορεί να αντέξει ετούτη η ψυχή
και τούτο το κορμί,
μη, μη μου τα στέλνεις κύριε…»