Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

επιπλέον απομάκρυνση

άλλος ένας κρίκος από την αλυσίδα
αποσυνδέθηκε προσφάτως.
όχι αίφνης, αναμενόταν από καιρό η θραύσις του
εξ’ αιτίας των πολλών χρόνων επικαθήμενης σκουριάς
ανάμεσα στα οστά, πάνω στη σάρκα…
μετρίως ελυπήθηκαν οι οικείοι
"ήταν η ώρα του να φύγει", είπαν άλλοι
όμως εγώ, νιώθω να απομακρύνομαι κι άλλο απ’ το Αδάμ
κι απ’ ότι με συνδέει ακόμη με τον παράδεισο
και με τη συναίσθηση των ανθρώπων
πως είναι εφήμερα ποιήματα πηλού…

κι η ιδέα πως σε λίγο εγώ θα αποτελώ
τον κρίκο τον επισφαλή , της επιπλέον απομάκρυνσης
και το ενδεχόμενο να λυπηθούν – έστω μετρίως- οι προσφιλείς μου,
με κάνει να το σκέφτομαι
πως πρέπει να προσπαθήσω να μείνω αθάνατος
όχι ως προς τη σάρκα, δεν αυταπατώμαι
μα ως προς τις μνήμες που θα φέρνουν στο μυαλό τους
οι άνθρωποι που αγάπησα πολύ
και μ’ αγαπήσαν…

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

δεν τους εμπόδισα

εξασκημένος να βλέπω κάτω απ’ τα ορατά
-ετούτο είναι το ξαντίμεμα του χρόνου
για όσα μου στέρησε -
μπορώ να διακρίνω τις προθέσεις των ανθρώπων
και τον φθόνο να συλλαμβάνω τον αδιόρατο
να ελλοχεύει πίσω απ’ τις κόρες των ματιών τους
όπως η νύχτα πίσω απ΄ την ανατολή
και να οσμίζομαι από απόσταση, την παρουσία της εξαπάτησης.
Ο αέρας ,βλέπεις ,γύρω από αυτούς που θέλουν το κακό
μυρίζει παράξενα

έμαθα να διαβάζω από νωρίς κι από μακριά
τα χείλη όλων εκείνων που συναλλάσσονται
χαμηλοφώνως κι εν κρυπτώ με το άδικο
να διαβλέπω μέσα στις παλάμες τους τα αόρατα ίχνη
που άφηνε πάντα η ανταλλαγή βρώμικων νομισμάτων
και κάτω απ’ τα ψιμύθια του προσώπου τους
να διακρίνω ευκρινώς τα ανερυθρίαστα μάγουλα τους…

όμως, δεν τους εμπόδισα ποτέ…
τοιχογραφία υπήρξα πάντοτε Αγίου
που ενώ υπέμεινε μαρτύρια φριχτά για να υπερασπιστεί
την πίστη του, κατόπιν λούφαξε για αιώνες
κάτω από στρώσεις δώδεκα ασβέστη
για να χαρεί την έπαρση της αγιότητάς του…
μα πόσο απέχει αυτό απ’ την αγιότητα!

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

γνώριμη σιωπή

ετούτη η χρησμική σιωπή, η βαριά
που απλώθηκε σαν αίφνης στο δωμάτιο
χαράζει απάνω στο νωπό πηλό με μια αιχμηρή γραφίδα
τα ιδεογράμματα των επιθυμιών μας των ανευώδοτων
και των ονείρων μας τα ονόματα ένα- ένα
σαν προσκλητήριο στρατιωτών απόντων
που επιτέλεσαν στο ακέραιο το χρέος τους
έστω κι αν δεν κατάφεραν την νίκη

δεν ήταν λίγο που κράτησαν ζωντανή την θέλησή μας
κι ακόρεστη τη δίψα για τη ζωή
που μας οδηγούσε να αναζητήσουμε πολλές φορές
τις αναβλύζουσες γλυκές πηγές
οδοιπορώντας όποτε χρειάστηκε
ακόμη και στην έρημο,
ακόμη και στις ξέρες τις θαλασσινές τις απομονωμένες
για να ξορκίσουμε την ανομβρία των καιρών…

ετούτη η ταφική σιγή η βαριά
που απλώθηκε σαν αίφνης στο δωμάτιο
γνώριμη μου είναι και δεν την φοβάμαι
είναι η σιγή που προηγείται πάντοτε της σκέψης μου
και των αναδρομών μου…