επιπλέον απομάκρυνση

άλλος ένας κρίκος από την αλυσίδα
αποσυνδέθηκε προσφάτως.
όχι αίφνης, αναμενόταν από καιρό η θραύσις του
εξ’ αιτίας των πολλών χρόνων επικαθήμενης σκουριάς
ανάμεσα στα οστά, πάνω στη σάρκα…
μετρίως ελυπήθηκαν οι οικείοι
"ήταν η ώρα του να φύγει", είπαν άλλοι
όμως εγώ, νιώθω να απομακρύνομαι κι άλλο απ’ το Αδάμ
κι απ’ ότι με συνδέει ακόμη με τον παράδεισο
και με τη συναίσθηση των ανθρώπων
πως είναι εφήμερα ποιήματα πηλού…

κι η ιδέα πως σε λίγο εγώ θα αποτελώ
τον κρίκο τον επισφαλή , της επιπλέον απομάκρυνσης
και το ενδεχόμενο να λυπηθούν – έστω μετρίως- οι προσφιλείς μου,
με κάνει να το σκέφτομαι
πως πρέπει να προσπαθήσω να μείνω αθάνατος
όχι ως προς τη σάρκα, δεν αυταπατώμαι
μα ως προς τις μνήμες που θα φέρνουν στο μυαλό τους
οι άνθρωποι που αγάπησα πολύ
και μ’ αγαπήσαν…