προστακτική ικεσίας

γίνε κι απόψε αστραπή και πλήξε τα μάτια μου
να καταλάβω την παρουσία σου
έστω με δίχως σώμα, δίχως σχήμα, δίχως ύλη
έτσι όπως αρέσκονται να εμφανίζονται περιστασιακά
οι μνήμες οι γλυκές του παρελθόντος…

γίνε κι απόψε λόγος στα χείλη μου
μετασχηματίσου σε φωνήεντα και σύμφωνα
συναρμόσου κι απλώσου πάνω στο χαρτί
και γίνε, για άλλη μια φορά
το εύηχό λεκτικό μου παραλήρημα…

γίνε κι απόψε φωνή μες στη σιωπή που με κυκλώνει
μεταμορφώσου σε αρθρωμένο ήχο
και πρόφερε, όπως ήξερες μοναδικά
την απορία, τον θαυμασμό, την έκπληξη…
χύσου μέσα από τις χοάνες της ακοής
στο κέντρο της ψυχής, εκεί που κατασταλάζει το συναίσθημα
και τάραξε, κι αφύπνισε, και σείσε
συθέμελα την επανάπαυσή μου…

ζητώ συγνώμη για την προστακτική ετούτης της γραφής
μα είναι προστακτική μονάχα ικεσίας,
υπήρξα ανέκαθεν ολιγαρκής
και δε νομίζω να απαιτώ πολλά
ζητώντας σου να κάνεις
απλά και μόνο
ό,τι είθισται να κάνουν οι απουσίες…