γνώριμη σιωπή

ετούτη η χρησμική σιωπή, η βαριά
που απλώθηκε σαν αίφνης στο δωμάτιο
χαράζει απάνω στο νωπό πηλό με μια αιχμηρή γραφίδα
τα ιδεογράμματα των επιθυμιών μας των ανευώδοτων
και των ονείρων μας τα ονόματα ένα- ένα
σαν προσκλητήριο στρατιωτών απόντων
που επιτέλεσαν στο ακέραιο το χρέος τους
έστω κι αν δεν κατάφεραν την νίκη

δεν ήταν λίγο που κράτησαν ζωντανή την θέλησή μας
κι ακόρεστη τη δίψα για τη ζωή
που μας οδηγούσε να αναζητήσουμε πολλές φορές
τις αναβλύζουσες γλυκές πηγές
οδοιπορώντας όποτε χρειάστηκε
ακόμη και στην έρημο,
ακόμη και στις ξέρες τις θαλασσινές τις απομονωμένες
για να ξορκίσουμε την ανομβρία των καιρών…

ετούτη η ταφική σιγή η βαριά
που απλώθηκε σαν αίφνης στο δωμάτιο
γνώριμη μου είναι και δεν την φοβάμαι
είναι η σιγή που προηγείται πάντοτε της σκέψης μου
και των αναδρομών μου…