μοιραίες πτώσεις

Πολλές φορές στης μόνωσης την άγρια παγίδα
σαν να σαλεύει το μυαλό, σαν να νικά τον πόνο
και βρίσκομαι μια ολόχρυση φορώντας προσωπίδα
μαζί με εκείνους να πετώ που νίκησαν το χρόνο

βλέπω της Έλλης το κορμί ν’ αφήνεται σαν φύλο
πάνω απ’ τα καταγάλανα ύδατα του ελλησπόντου
κι ακούω να λέει: «τουλάχιστον προσπάθησα να φύγω
λες κι είναι δυνατή η φυγή τ’ ανθρώπου απ’ το γραφτό του

κι ακολουθώ τον Ίκαρο στην πτήση του θανάτου
να λέει: «Ικάριο δέξου με στο γαλανό σου βάθος
απ’ ότι χρόνια μ’ έδενε στα στέρεα του χωμάτου
ξέφυγα, κι ας με τη ζωή πληρώνω αυτό το λάθος»

βουίζει προς τη θάλασσα ως ρέει ο πυριφλεγέθων*
και με το βλέμμα ακολουθώ μι’ ακόμη εφήβου πτώση
νεύμα μου κάνει από ψηλά ως φλέγεται ο Φαέθων
«να σ’ είχα πρώτα» , μουρμουρά, «ολόστερνή μου γνώση»

μοιραίες πτώσεις… που έβαψαν με κόκκινο τους μύθους
έρχονται και ξανάρχονται, και λέω με το μυαλό μου:
«ας ήταν να ‘πεφτα κι εγώ στο βάθος της αβύσσου
μα ας πρόφταινα τουλάχιστον να δω τον ουρανό μου»