φιλώ το χρόνο

τα χρόνια μου τα πέρασα
μεγάλωσα , και γέρασα
χωρίς καλά -καλά να καταλάβω
μέσα μου όλα αμέρωτα
και μια ψευδαίσθηση έρωτα…
τι άλλο πια να ζήσω θα προλάβω;

τα νιάτα μου αλλιώτικα
άγνοια κι αθωότητα
μιαν αίσθηση θαρρείς αθανασίας
δίχτυ η ζωή και μπλέχτηκα
μετά, κι όμως το δέχτηκα
να γίνω θύμα της αυτογνωσίας

η νύχτα άγρια γύρα μου
μα αντί να κλαίω τη μοίρα μου
σ’ ένα βασίλειο ολότελα δικό μου
ντυμένος στην πορφύρα μου
και με σπαθί την πείρα μου
μόνος μου λέω θα φτιάξω το γραφτό μου

με τα φτερά του λόγου μου
πετώ στου παραλόγου μου
τον ουρανό, αντίθετα από νόμο
βιτσιά δίνω του αλόγου μου
τον προαιώνιο φόβο μου
νικώ και σκύβω και φιλώ το χρόνο