διόλου μάταια

Στην κα Κατερίνα Κ.


Ποιος άνεμος να σε έφερε στη σκέψη μου απόψε;
εγώ εδώ καθόμουν όπως πάντα
φυλλομετρώντας οδηγόν αρχαιοτήτων
κι αναπολώντας περασμένα κλέη
και περασμένα σχέδια

ίσως ο αρχαίος λιτός ληνός
που είδα να ποζάρει , άθικτος σχεδόν
-κάποιοι από σίδερο δεσμοί στο πήλινό του σώμα
δεικνύουν μονάχα τις πληγές-
ή το τριβείο των ελαιών με τις βαριές μυλόπετρες
κι η πήλινη κυψέλη
να έφεραν στο μυαλό τα λόγια σου
για το κρασί, το λάδι και το μέλι…

σκέφτηκα:
Εσύ είσαι ακόμα εκεί κι όλο μετράς το χρόνο
μέσα απ’ τα χίλια μύρια θραύσματα του
αγγεία ακόσμητα ή γραπτά, να συγκολλάς
να αναστηλώνεις με την φαντασία σου
κατόψεις οικιών λειψές
προτείνοντας ποικίλες ερμηνείες.

Μα και εγώ –να ξέρεις - παρέμεινα εδώ
πάντα πιστός θιασώτης όσων ονειρεύτηκα.
κι αν σκέφτεσαι πως πρόδωσα το πάθος μου,
απατάσαι…
Το ίδιο ακόμη ασκούμε επάγγελμα κι οι δυο
κι ας μην το υποψιάζεσαι...
μόνο που τώρα
ανασκάπτω τον εαυτό μου
όλο και πιο βαθιά του αναζητώντας
το νόημα ίσως και αυτής της ύπαρξής του…
επώδυνα; Μπορεί…
αλλά διόλου μάταια