βλέμματα λοξά

βλέμματα λοξά
σ’ ότι πεθαίνει άδοξα
ρίχνω τις νύχτες που ο χρόνος σταματά
κι όσα είχα απωθήσει μες στης μνήμης τα κελιά
βγαίνουν και σμίγουνε καινούρια και παλιά

μέσα στο μυαλό
μέσα σε σπήλαιο άσπιλο
πλάι στο ποτάμι με το ακοίμητο νερό
έχω εκεί κρυμμένο κάτι που το νοσταλγώ
μια αγάπη που δεν κράτησε πολύ καιρό

βλέμματα λοξά
στου κόσμου τα παράδοξα
ρίχνω τις νύχτες που η ψυχή μου αλυχτά
που δεν υποφέρει πια να ζει μες στον πηλό
μα θέλει λέει να περπατά γιαλό- γιαλό…

πίσω απ’ τα ορατά
θωρώ θεριά θεόρατα
και το θεό με το ένα μάτι να κοιτά
κάθε του ματιά , μέσα μου δίκοπη σπαθιά
για όσα δεν έκανα και έκλαψα μετά…