παρελθούσες λάμψεις

όλοι οι καθρέφτες που ήπιε το γυαλί τους
-άλλοτε- ομορφιά πολλή,
τι καθρεφτίστηκαν εκεί εξαίσια σώματα
γεμάτα νιάτα κι έφηβα , μεγαλόπνοα όνειρα
στοιχειώνουν τώρα σε σαλόνια άδεια
και σε εισόδους που δεν δέχονται κανένα,
σαν θαμπωμένοι απ’ την ανάμνησή των.

όλες οι θλίψεις που περάσανε απ’ τα μάτια μου
για πρόσωπα που έφυγαν
ή για στιγμές που –άλλοτε- οραματίστηκα
μα τις κατάπιε στα σπάργανά τους μέσα ακόμη,
η ωμιστή ματαίωσις,
γίνονται της «σοφίας» μου αθλοθέτες
και μου απονέμουν κότινους σιωπής
για κάθε μου άθλο λύπης.

όλες οι θάλασσες που ταξιδέψανε –άλλοτε-
τις επιθυμίες μου
κι οι φάροι που αφειδώς σηματοδότησαν
την ελπίδα ελλιμένισης τους
μέσα σε θαυμαστά νεώρια,
τις νύχτες μες τον ύπνο μου ανασταίνονται…
γι’ αυτό πολλά πρωινά ξυπνώ
με λάμψεις παρελθούσες μα έτι ζώσες
μέσα στις αδικαίωτεςκόρες των αματιών μου…