συνήθως βράδυ

άκλητη έρχεσαι συχνά, κυρίως το βράδυ
σαν φως που εισβάλει μονομιάς
στο απότομο τράβηγμα μιας κουρτίνας.
θέλουν την ώρα τους τα μάτια μου να συνηθίσουν
την παρουσία της απουσίας σου
παντού μες το παρόν μου
σαν ζωντανή, σαν που σε χαίρομουν
προτού σε κράξω μνήμη…

συνήθως βράδυ ,βλέπεις, γεύομαι ξανά,
με τρόπο ιδανικόν
τους παρελθόντες μου έρωτες
σε αγορές υπαίθριες παράνομα
σε αψίδες από κάτω
εκεί όπου συνωμοτούν οι έμποροι
έτοιμοι ν’ ανεβάσουν ή να κατεβάσουν τις τιμές
στο λαθρεμπόριο των συναισθημάτων.

συνήθως βράδυ ,ξέρεις, αυγαταίνουν οι αυταπάτες
κι όσο οι σκιές τους πολλαπλασιάζονται
τόσο εγώ διαιρούμαι
στα δυο, στα τέσσερα, στα οχτώ…
- επώδυνο;
- Πως όχι;
Μα έτσι μπορώ ταυτόχρονα
να βρίσκομαι στο τώρα και στο τότε
νεόκοπα βάζοντας τριαντάφυλλα
στα κενοτάφια των ελπίδων
που ούτε τα σώματά τους, νεκρά,
δεν αξιώθηκα να ψάξω και να θάψω
κι έτσι πλανώνται πάνω μου κάθε βραδιά
σαν τιμωρία βαριά, νέμεση της Εκάτης…