για ώρα ανάγκης

τα αισθήματα μου δεν μπορεί κανείς να μου τα πάρει
εκτός αυτών που έχω αφήσει να εκφραστούν
υπό την επιτήρηση την άγρυπνη του νου μου
υπάρχουν κι άλλα ανέκφραστα
κατάλληλα για ερώτων συγκινήσεις ή θανάτων
που τα φυλάω σαν κόρη οφθαλμού
-για ώρα ανάγκης-βαθιά μου,
σε κρύπτες μέσα μυστικές
μακριά από ήλιο κι άνεμο
σε ζηλευτή εντούτοις ετοιμότητα.

τα τραύματα μου δεν μπορεί κανείς να μου τα πάρει
εκτός αυτών που διακρίνονται δια γυμνού οφθαλμού
στη σάρκα του μετώπου και στα μάγουλα,
απόρροια των πολλών που επέρασα χειμώνων,
υπάρχουν μέσα μου κρυφά χιλιάδες άλλα
κάποια από αυτά προϊόντα αυτοχειρίας
τα υπόλοιπα υπολείμματα επαφών
με ανθρώπους κατ’ ευφημισμόν

τις λέξεις δεν μπορεί κανείς να μου τις πάρει
εκτός αυτών που έχω αφήσει να γραφτούν
ή εκείνες που κυλήσαν απ’ το στόμα μου
προς κάποια ευήκοα ώτα,
υπάρχουν κι άλλες μέσα μου, χιλιάδες
ασύντακτες ακόμη, ανερμάτιστες
μα που κυοφορούνπαρήγορα , ίσως, νοήματα
σωτήρια- μπορεί- σε ώρα ανάγκης

την ποίηση μου δεν μπορεί κανείς να μου την πάρει
είναι η αποταμίευση στο εντός μου
χρόνων καλών και δίσεκτων
κι εκτός εκείνης που άφησα να αναβλύσει
σαν ποταμός με ελεγχόμενη ως τα τώρα ορμή,
υπάρχει κι άλλη άφθονη
που σαν σε φράγμα ασφυκτιά
σαν σε ενυδρείο φρίττει
μα που την έχω προορίσει
για ανομβρίας ώρα, ώρα ανάγκης…