τι όνειρα

Βραδιάζει χάνεται το φως
κι ως του θανάτου ο αδερφός
τα βλέφαρά μου κλείνει
αδειάζει μονομιάς ο νους
και δραπετεύω σ’ ουρανούς
που χουν φεγγάρια ασήμι

Κόντρα στης μοίρας τις βουλές
φτάνω κοντά στις εκβολές
στο Δέλτα των ελπίδων
στους φόβους που καραδοκούν
πετώ για ν’ αλληλοσφαχτούν
μήλο των εσπερίδων

κι εκεί στης Στύγας το νερό
με όρκο δένω το θεό
-τι κι αν θεό δεν έχω-
να μη μου στείλει στη ζωή
ότι σιχαίνεται η ψυχή
κι ότι μπορώ να αντέξω

χαράζει, γύρω μου ερημιά
και δεν ακούω φωνή καμιά
δεν βλέπω ανθρώπου ίσκιο
σαν χέρια σφίγγουν το λαιμό
τα όνειρα που έλαχε να δω
κι απόψε μες στον ύπνο