έφερα τη ζωή ως εδώ

έφερα τη ζωή ως εδώ
σε τούτη τη βαθιά σπηλιά,
μέσα στη θάλασσα
πατώντας πάνω στο λαιμό
το αλαζονικό μου «εγώ»
και δε μετάνιωσα

πότε σε τούτο το βυθό
έφτασα με μιαν αναπνιά;
δεν πήρα είδηση
πως με μονάχα ένα φακό
μέσα βαθιά μου προχωρώ
ως τη συνείδηση;

με τα δελφίνια κολυμπώ
διάφανες μέδουσες με προσκαλούν
στο σπίτι τους
κοχύλια από γυαλί θαμπό
διάπλατα ανοίγουν για να μπω
μες στα κελύφη τους

έφερα τη ζωή ως εδώ
τα είδωλά μου τα χρυσά
κάτω γκρεμίζοντας
και με μια φτέρνα από χαλκό
τον φόβο μήπως και χαθώ
άγρια λακτίζοντας