θα επιστρέφω

άλλαξαν οι εποχές κι εγώ καθηλωμένος
στα ίδια πάντα, να ονειρεύομαι τα ίδια
σαν βασιλιάς παραμυθιού μαρμαρωμένος
που έχει στη σκέψη όσα δεν έκανε ταξίδια

Το σώμα μου βαριά απ’ το λάβδανο μυρίζει
ίσως σωθώ, κι αν δε σωθώ θα περιμένω
τριγύρω η νύχτα κύκλος άκεντρος γυρίζει
μα εγώ τη μνήμη σου κρατώ, πυρσό αναμμένο

τα βήματά μας που άλλοτε συμπορευτήκαν
ίχνη αφήσανε βαθιά στου νου την άμμο
κι είναι μοιραίο ,να ξέρεις, όσοι αγαπηθήκαν
να φτάνουν ως κι από το θάνατο πιο πάνω

Βάρυνε μέσα μου η ψυχή κι έγινε πέτρα
μα όπως βυθίζομαι στη θάλασσα , σου γνέφω
μέχρι το δέκα σιγανά σου λέω μέτρα
κι αν φύγω ως μνήμη πάντα πίσω θα επιστρέφω