να μ'αγαπάς

Εμένα ν’ αγαπάς κι όταν θα λείπω
Μέχρι ν’ ανηφορίσει ο καιρός, να μ’ αγαπάς,
Και να συγκατανεύσει
Στο άγριο κάλεσμα του έρωτα
Και μέχρι μέσα από τις λέξεις μας
Να ανοιχτεί ένας καινούριος κόσμος
Όλος άνοιξη
Πατρίδα για όλους που αγαπήθηκαν.
Αιώνια, αδιάψευστη παντοτινή

Εμένα να αγαπάς κι όταν θα λείπω
Μέχρι να υπάρξει εκείνη η εποχή, να μ’ αγαπάς
Που θα γεννιόμαστε όποτε θέλουμε
Και θα πεθαίνουμε μόνο όταν παύουμε ν’ αγαπιόμαστε
Μέχρι που στην επιθυμία μας μπροστά
Υποκλιθεί ολάκερο το σύμπαν
Μέχρι να ανοίξει το στερέωμα
Και να εμφανιστεί το αργυρό διάδημα της σελήνης
Που συντρόφεψε τους έρωτες της εφηβείας μας…

Εμένα να αγαπάς κι όταν θα λείπω
Κι όταν θα είμαι στον παράδεισο να μ’ αγαπάς
Εκεί που θα με στείλει η πίστη στην αγάπη σου
Και μέχρι να ρθουν οι μέρες
Που τα σώματα δε θα τα χωρίζει μήτε κι η τάφρος του θανάτου
Και τα πελάγια χάσματα θα υποθάλπουν τα στεριανά μας όνειρα
Τα αιώνια, τα’ αδιάψευστα , τα παντοτινά

Εμένα ν’ αγαπάς κι όταν θα λείπω
Κι όταν θα είμαι μια απλή φωτογραφία να μ’ αγαπάς
Μέχρι να ρθει εκείνο το διάστημα του χρόνου
Που θα μπορούμε να αγγίξουμε ξανά
Τη σάρκα όσων έχουν φύγει
Μέχρι να δούμε πάνω πολύ και πέρα από την όρασή μας
Και να με θες δικό σου για μια, για δυο ζωές
Παντοτινά, μέχρι το άπειρο

Εμένα ν’ αγαπάς κι όταν θα λείπω
Με βλέφαρα κλειστά να με αφήνεις να σε οραματίζομαι
Ιδανική που γέννησες όσα δε σκέφτηκα ακόμη
Μέχρι να χτίσει τις αψίδες του ο ουρανός
Και να περάσουν από κάτω τροπαιοφόρα τα’ άστρα
Και μέχρι η λάμα του φεγγαριού διχοτομήσει
Την άτμητη νύχτα
Κι ο ήλιος δυναστεύσει στους κάμπους
Πάνω απ’ τα χόρτα που δεν κουράστηκαν να πρασινίζουν

Εμένα ν’ αγαπάς κι όταν θα λείπω
Μέχρι τα χελιδόνια να παύσουν να μεταναστεύουν να μ’ αγαπάς
Κι η θάλασσα να κουραστεί να κυματίζει
Μέχρι οι κρίνοι να σταματήσουν ν’ αναδίδουν λευκότητα
Και μέχρι οι κύκνοι να αρνηθούνε το νερό.
Εμένα ν’ αγαπάς, μονάχα εμένα
Μέχρι το άπειρο
Γιατί ανώτερος εγωισμός δεν είναι από του έρωτα