περιμένω ακόμη

Περιμένω ακόμη τις νύχτες
Τις νύχτες τις ατελείωτες
να προελάσουν
εκείνες που να γιγαντώσουν μέσα μου
τον πόθο να ξεφύγω από την ένδεια του φωτός
και θα με ωθήσουν τα βλέφαρα να ανοίξω
και δια γυμνού οφθαλμού να δω και πάλι
τη διαύγεια των αυγινών οριζόντων
που ονειρεύτηκα.
Γνωρίζοντας καλά
πως αν υπάρξει πλήρης έλλειψη φωτός
από ένστικτο και μόνο επιβίωσης
θα το αναζητήσω

Περιμένω ακόμη την κατάρρευση.
Την κατάρρευση την ισοπεδωτική
να έρθει
Των άλλοτε πιο λατρευτών μου ειδώλων
εκείνη που θα γεννήσει μέσα μου
την επιθυμία της ανοικοδόμησης…
Γνωρίζοντας καλά, πως οι πιο σταθερές δομές
είναι αυτές που χτίζονται απάνω σε σαθρά εδάφη
κι απάνω σε χαλάσματα.
Έτσι ανέκαθεν γινόταν με τους πολιτισμούς
όσους κι αν γέννησε στο πέρασμά του
το ματαιόδοξο γένος των θνητών…

Περιμένω ακόμη τις λέξεις
Τις λέξεις τις κατάλληλες…
να μου δοθούν
Εκείνες που θα εκφράσουν τα πιο μεγάλα μου συναισθήματα
που στάσιμα εδώ κι αιώνες σκουριάζουν
σαν κοιτάσματα σιδήρου
κάτω απ’ το χώμα, κάτω από τους βράχους
που τα καταπλάκωσα….
Γνωρίζοντας καλά
πως όσο υπάρχουν κάπου μέσα μου ,
έστω θαμμένα, έστω ανέκφραστα
υπάρχει η ελπίδα να μετασχηματιστώ
κάποτε σε άνθρωπο