ο τρελός

Εσένα που πριν γεννηθείς έπρεπε να σαι άνδρας
που μπόρεσες και γδύθηκες τη σάρκα που γερνά
και φόρεσες το πράσινο δέρμα της σαλαμάνδρας
να ξεγελάσεις τον καιρό που γρήγορα περνά

Σ’ είπαν τρελό μόνο επειδή ήθελες κάθε τόσο
να βγαίνεις και στου φεγγαριού να λούζεσαι το φως
που είπες μια μέρα: « το θεριό του χρόνου θα σκοτώσω
και μετά θάνατον θα βρω τρόπο εγώ να ζω»

Περνούσες απ’ τα σύννεφα τ’ ουράνιο άγγιζες τόξο
και κάθε π’ έβρεχε ήσουνα ένα με τη βροχή
και τους ανθρώπους ξέχναγες που σε πληγώναν τόσο
σε μια άνωση αφηνόσουνα του νου σου μαγική

«τι να την κάνω την ψυχρή- έλεγες - λογική σας
εγώ ‘χα γι’ άλλον ουρανό και γι’ άλλη γη πλαστεί
για σάς μετράει πιο πολύ η ύλη απ’ την ψυχή σας
δυο πιθαμές δεν σκέφτεστε θα πάρουμ’ όλοι γης»

και ένα πρωί το σώμα σου που βρήκε ξυλιασμένο
μέσα σ’ ένα χαρτόκουτο, κάποιος περαστικός
ένα χαμόγελο ήτανε στα χείλη σου αφημένο
σαν ένας προς το θάνατο στερνός σου χλευασμός