για ένα σου νησί

Ποιος μ’ έριξε στον άγριο κι άξενο πόντο τούτο
της σάρκας προμηνύματα ποιος θάνατος της στέλνει
και ποιος της νύχτας τη σιωπή διχοτομεί και τέμνει
ακούω φωνές , ποιος τραγουδά, ποιος παίζει το λαγούτο

ποιος μέσ’ στης μνήμης την πλεκτή, να μ’ έπλεξε πλεκτάνη
ποια ανάγκη τάχα των ματιών για φως από το φως σου
μ’ ώθησε να οραματιστώ πως πάνω στο λαιμό σου
ακούμπησα ενώ καιρό πολύν έχω πεθάνει

και είπα: «σου πρέπουν πέλαγα να διαφεντεύεις χίλια
χίλιες παλίρροιες κι άμπωτες χίλιων βυθών πανίδα
εσένα δε σε γέννησε μια μάνα, μια πατρίδα
είσαι παντού : στο μέσα μου, στα μάγουλα στα χείλια

κι εσύ μου πικρογέλασες και μου πες: « ξεκουράσου
τα οράματα αληθινά βγαίνουν σαν τα πιστέψεις
αγάπη μην καταδεχτείς ποτέ να ζητιανέψεις
την μοναξιά σου νίκησε, τον πόνο καταράσου»

μα εγώ που δέθηκα σφιχτά με κόμπο που δε λύνει
σ’ έναν ιστό ν’ αναζητώ στ’ ανούσια την ουσία
θα ‘δινα τη Μεσόγειο κι όλη τη Μικρασία
για ένα μόνο σου νησί, μια Κω μια Μυτιλήνη …