Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

ίσως σωθείς

κλείνω τα μάτια,
ο χρόνος τρέχει
πίσω δεν έχει
σ’ ότι περνά
τρέχουν οι μέρες
χιονίζει, βρέχει
κι όποιος αντέχει
τις προσπερνά

μα εγώ είμαι πάντα
λίγο πιο πίσω
που να τολμήσω
μπροστά να βγω
για μένα είναι
κάθε μου ίσως
κάθετο ύψος
προς το κενό

κλείνω τα στόρια
το φως σκοτώνει
ως φανερώνει
τα σκοτεινά
μόνος μου μ’ ένα
μονό σεντόνι
ψάχνω μπαλκόνι
κάποια αγκαλιά

μα όλο προσθέτω
στη σκόνη ,σκόνη
στο χιόνι , χιόνι
κι όλο απορώ
το φως που πάει
όταν νυχτώνει
πως ξημερώνει
στον ουρανό

Θνητή μου σάρκα,
φριχτή μου αιγίδα
είσαι παγίδα Θανατερή
έρμαιο στου χρόνου
την καταιγίδα
μα υπάρχει ελπίδα
κι ίσως σωθείς

2 σχόλια:

Geove είπε...

αυτό μου φέρνει στο μυαλό την ποίηση της Πολυδούρη.
μ΄ αρέσει.
και η Πολυδούρη και ο δικός σου στίχος.

flwredia είπε...

κ.Χρήστο είμαι σίγουρα πολύ τυχερή που είμαι μαθήτρια σας καθώς και τόσα άλλα παιδιά.Το ποίημα αυτό μου άρεσε πολύ όπως και πολλά άλλα και η αλήθεια είναι πως με ταξίδεψε.Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να έχω στη βιβλιοθήκη μου μία συλλογή σας!!!!!