ίσως σωθείς

κλείνω τα μάτια,
ο χρόνος τρέχει
πίσω δεν έχει
σ’ ότι περνά
τρέχουν οι μέρες
χιονίζει, βρέχει
κι όποιος αντέχει
τις προσπερνά

μα εγώ είμαι πάντα
λίγο πιο πίσω
που να τολμήσω
μπροστά να βγω
για μένα είναι
κάθε μου ίσως
κάθετο ύψος
προς το κενό

κλείνω τα στόρια
το φως σκοτώνει
ως φανερώνει
τα σκοτεινά
μόνος μου μ’ ένα
μονό σεντόνι
ψάχνω μπαλκόνι
κάποια αγκαλιά

μα όλο προσθέτω
στη σκόνη ,σκόνη
στο χιόνι , χιόνι
κι όλο απορώ
το φως που πάει
όταν νυχτώνει
πως ξημερώνει
στον ουρανό

Θνητή μου σάρκα,
φριχτή μου αιγίδα
είσαι παγίδα Θανατερή
έρμαιο στου χρόνου
την καταιγίδα
μα υπάρχει ελπίδα
κι ίσως σωθείς