γρήγορο νερό

μες στον καθρέφτη μου θολό
το ραγισμένο μου είδωλο
«δε μοιάζω απλά με σένα»
μου λέει με κάποιαν έπαρση
«εσύ ‘σαι εγώ κι εγώ είμαι εσύ
κι οι δυο μαζί κανένας»

τα αινίγματα μου τα πολλά
μαζί λυμένα κι άλυτα
στο νου πλέκουν πλεκτάνη
που πάω; ποιος είμαι; τι ζητώ;
ποιος μ’ αγαπά; ποιον αγαπώ;
μήπως έχω πεθάνει;

κι εσύ μου λες με φως πλαστό
τις νύχτες να φωταγωγώ
δάδες, πυρσούς, φανάρια
μέχρι να φτιάξω απ’ τα μισά
που βρήκα μα δε ένωσα
ολάκερα φεγγάρια

μα να προσμένω δεν μπορώ
εγώ είμαι γρήγορο νερό
στο αυλάκι κάποιου δρόμου
θέλω να τρέξω μακριά
και να χυθώ μ’ άλλα νερά
στις θάλασσες του κόσμου