Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

άγριες μνήμες

Χαμήλωσαν τα σύννεφα και βρέχει άγριες μνήμες
Θυμάμαι, σ’ είχα αγκαλιά κι ήσουν κλωνί από δυόσμο
Κοιμήσου έλεγα αγάπη μου μα κι αύριο μέρα είναι
Θα βγούμε τότε, και θα δεις , θα αλλάξουμε τον κόσμο

Και κράταες στην παλάμη σου τ’ ολόγιομο φεγγάρι
τα μάτια σου απύθμενοι βυθοί, γαλάζιου πόντου
κι έλεγα να γινότανε να μ’ έπαιρνες μακάρι
κει που ανταμώνουν οι γραμμές θαλάσσης κι οριζόντου

Ξαγρύπναε στην ανάσα σου το φύσημα του ανέμου
κι εγώ στις διαθέσεις του άφηνα όλα τα ιστία
Κι έλεγα φύσα αέρα μου κι όλο δυνάμωνέ μου
Και δε με νοιάζει να χαθώ , αρκεί να είσαι η αιτία

Χαμήλωσαν τα σύννεφα και βρέχει άγριες μνήμες
Ξημέρωσε κι όπως σκορπάς μαζί με το φεγγάρι
Μου λες : «κοιμήσου αγάπη μου μα κι αύριο νύχτα είναι
θα ρθω ξανά και θα με δεις, ο ύπνος σαν σε πάρει»

2 σχόλια:

Geove είπε...

όμορφο!
σ΄ ευχαριστώ για αυτήν την πρωινή ανάσα...
:)

Seagull είπε...

Χρήστο, καλή σου μέρα!
Όπως γνωρίζεις ήδη, έχω δημιουργήσει ένα blog, με την ονομασία "Κλέφτρα Κίσσα" (http://kleftrakissa.blogspot.com/), στο οποίο "εκθέτω" κείμενα άλλων bloggers, που τους τα έχω "κλέψει".
Περισσότερα, μπορείς να βρεις και να διαβάσεις στην πρώτη μου ανάρτηση:
http://kleftrakissa.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html
Επειδή μεταξύ των αναρτήσεων που έχω κλέψει περιλαμβάνονται και
δικές σου, θεώρησα σκόπιμο να σε ενημερώσω σχετικώς, ώστε αν έχεις οποιαδήποτε αντίρρηση για την "κλοπή" αυτή να με ενημερώσεις και να κατεβάσω τις σχετικές αναρτήσεις μου.

Ευχαριστώ
Seagull
http://seagullstefanos.blogspot.com/

Υ.Γ. Αφήνω σχετικό σχόλιο κάτω από κάθε πρωτότυπη ανάρτηση, για ευνόητους λόγους