άγριες μνήμες

Χαμήλωσαν τα σύννεφα και βρέχει άγριες μνήμες
Θυμάμαι, σ’ είχα αγκαλιά κι ήσουν κλωνί από δυόσμο
Κοιμήσου έλεγα αγάπη μου μα κι αύριο μέρα είναι
Θα βγούμε τότε, και θα δεις , θα αλλάξουμε τον κόσμο

Και κράταες στην παλάμη σου τ’ ολόγιομο φεγγάρι
τα μάτια σου απύθμενοι βυθοί, γαλάζιου πόντου
κι έλεγα να γινότανε να μ’ έπαιρνες μακάρι
κει που ανταμώνουν οι γραμμές θαλάσσης κι οριζόντου

Ξαγρύπναε στην ανάσα σου το φύσημα του ανέμου
κι εγώ στις διαθέσεις του άφηνα όλα τα ιστία
Κι έλεγα φύσα αέρα μου κι όλο δυνάμωνέ μου
Και δε με νοιάζει να χαθώ , αρκεί να είσαι η αιτία

Χαμήλωσαν τα σύννεφα και βρέχει άγριες μνήμες
Ξημέρωσε κι όπως σκορπάς μαζί με το φεγγάρι
Μου λες : «κοιμήσου αγάπη μου μα κι αύριο νύχτα είναι
θα ρθω ξανά και θα με δεις, ο ύπνος σαν σε πάρει»