φύση μου άπληστη

Μια ζωή εδώ περιμένω
κάρβουνο ζεστό αναμμένο
μες στις στάχτες μου
να φυσήξει ένας αέρας
και να πάρει πέρα ως πέρα
τις απάτες μου

έχω λέει την εξουσία
κι οδηγώ την φαντασία
σε γη απάτητη
κλείνω τις σιωπές σε γυάλα
μες τα τόσα θέλω κι άλλα
φύση μου άπληστη!

διαφεύγω από μια θύρα
βλέπω φως από σπινθήρα
έτσι ανέλπιστα
βρίσκω ήθος μέσ’ τα αήθη
λήθη, μνήμη, μνήμη, λήθη
πως μπερδεύτηκα!

παίρνω του σεισμού το σείσμα
και στης σκέψης μου το κτίσμα
δίνω δόνηση
μήπως και από την συντέλεια
αρχινίσει απ’ τα θεμέλια
η αναδόμηση

πίνω το κρασί του Μίδα
κι ό,τι έζησα ό,τι είδα
παρανάλωμα
μ’ έπαρση κι αλαζονεία
ζω ξανά την εφηβεία,
το μεγάλωμα