Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

φύση μου άπληστη

Μια ζωή εδώ περιμένω
κάρβουνο ζεστό αναμμένο
μες στις στάχτες μου
να φυσήξει ένας αέρας
και να πάρει πέρα ως πέρα
τις απάτες μου

έχω λέει την εξουσία
κι οδηγώ την φαντασία
σε γη απάτητη
κλείνω τις σιωπές σε γυάλα
μες τα τόσα θέλω κι άλλα
φύση μου άπληστη!

διαφεύγω από μια θύρα
βλέπω φως από σπινθήρα
έτσι ανέλπιστα
βρίσκω ήθος μέσ’ τα αήθη
λήθη, μνήμη, μνήμη, λήθη
πως μπερδεύτηκα!

παίρνω του σεισμού το σείσμα
και στης σκέψης μου το κτίσμα
δίνω δόνηση
μήπως και από την συντέλεια
αρχινίσει απ’ τα θεμέλια
η αναδόμηση

πίνω το κρασί του Μίδα
κι ό,τι έζησα ό,τι είδα
παρανάλωμα
μ’ έπαρση κι αλαζονεία
ζω ξανά την εφηβεία,
το μεγάλωμα