μέρα με την ημέρα

εξερευνώ τους βυθούς της ψυχής μου
σιγά - σιγά και συνετά
πηγαίνοντας όλο και πιο βαθιά
μέρα με την ημέρα
κι αναγνωρίζοντας ήττες, αδυναμίες ,οπισθοδρομήσεις
που μέχρι τώρα μόνο από πείσμα
αρνιόμουν να παραδεχτώ…
και δεν εκπλήσσομαι
γνωρίζω πια καλά πως η σοφία του μυαλού
είναι το αντίτιμο που δίνει ο χρόνος
αντί του ξεπεσμού που όλο οδηγεί τη σάρκα

κι ως ανιχνεύω την πορεία
που πήραν τα βήματά μου
ακολουθώντας μια νοητή γραμμή πλάι στη θάλασσα
την χαραγμένη ή παραχαραγμένη
από πριν , από άλλους,
από τα ίδια μου τα ίχνη
υποθέτω την ύπαρξή μου σ’ ένα άλλο χρόνο
πριν από σένα
και πριν από μένα ακόμη

κι ακούω τις λέξεις μου να λαχανιάζουν στον ανήφορο
τα λιγοστά ουσιαστικά μου
και τα πολλά άρρητα ρήματα μου
που είναι κλιτά μονάχα στον αόριστο
σ’ ένα τετελεσμένο δυστυχήν αόριστο
που μου στοιχειώνει το παρόν
μα που με κάνει μέρα με την ημέρα
όλο και πιο σίγουρο
πως κάποτε- τουλάχιστον- υπήρξα…