σκυτάλη

Στην κοίτη του μεγάλου ποταμού
ολόιδιες όλες της βροχής οι στάλες
κι εγώ ένα απ’ τ’ αστέρια τ’ ουρανού
που έχω ακόμη εμπρός μου νύχτες κι άλλες

Δεν με φοβίζει του καιρού η ορμή
τον θάνατο τον έχω ξεπεράσει
και χαίρομαι που σε σαθρό κορμί
κρύβω ψυχή που αρνείται να γεράσει

Μπροστά μου είναι ακόμη τα πολλά
λέω μέσα μου, κι ας με χωρίζει τείχος
απ’ όλα όσα ήθελα …αλλά
η τόλμη μου όλη κι όλη ένας στίχος

δεν θλίβομαι που βράδιασε νωρίς
που νύχτωσε καθόλου δε με νοιάζει
κι αφήνομαι στα χέρια σου χωρίς
η αγάπη τώρα πια να με τρομάζει

σοφότερος να γίνομαι; Μπορεί
που σκέφτομαι : «υπάρχει μέλλον» πάλι
που βλέπω απ’ το σκοτάδι, της αυγής
το φως, να παίρνει πάλι τη σκυτάλη