επίκληση

τέντωσε τόξο τ’ ουρανού, φλέβα της πέτρας
μπλάβο της θάλασσας κυμάτισε, κορμί
για όσους βρεθήκαν με την πλάτη στην παλαίστρα
τους ηττημένους δεν τους αγαπάει κανείς…

τρέξε νερό του ποταμού , του καταρράκτη
βρέξε βροχή κι απάστραψε άσπρη αστραπή
για κείνους που δεν έχουνε σημείο στο χάρτη
να σημαδέψουν, να το πούνε πάτρια γη

σείσε συθέμελα σεισμέ το νου του ανθρώπου
να λέει πια μονάχα στην αγάπη … ναι
κι όσους κερδίζουν μ’ άλλων πλάτες, μ’ άλλων κόπους
κατακεραύνωσε μια νύχτα κεραυνέ

βγάλε ένα βέλος αιχμηρό απ’ τη φαρέτρα
κυρτό του ορίζοντα δοξάρι πορφυρό
και κάρφωσέ το σ’ όσους για καρδιά έχουν πέτρα
σ’ όσους στα ερείπια πάνω στήνουνε χορό

φεγγάρι κόκκινο προσμένω απόψε πάλι
από την ουράνια σου κρύπτη να φανείς
σαν την πυθία με δάφνης φύλλα στο κεφάλι
να μου μαντεύεις και να με χρησμοδοτείς

κι ως θα σε βλέπω τη ζωή μου εσύ ευλόγα
που έχω ως τα τώρα απ’ την έπαρση σωθεί
κι ας καίγομαι στης μοναξιάς μέσα τη φλόγα
τους ταπεινούς δεν καταδέχεται κανείς …