σιγά -σιγά

σιγά - σιγά πάτα στις άκρες των δακτύλων
τώρα που η νύχτα ξέχασε να μας σκεπάσει
βάλε το χέρι στον βαθύ τύπο των ήλων
το μέλλον μέσα απ’ την αλήθεια να περάσει

μίλα σιγά τώρα η ματαίωση κοιμάται
να κάνουμε και πάλι σχέδια επί χάρτου
το αύριο απ’ την ελπίδα αφορμάται
δίχως την έγνοια της φθοράς και του θανάτου

μήλο χρυσό δανείσου από τις εσπερίδες
να σπείρεις έριδα στις ερινύες του εντός σου
πότισε την αγάπη για ν’ απλώσει ρίζες
προτού στο τίποτα ξοδέψεις τον εαυτό σου

κλείσε το μάτι στον καιρό που σε αναλώνει
κάνε ένα γύρο με το βλέμμα σου στον κόσμο
κι αν κάτι υπάρχει την ψυχή σου που λερώνει
μοιράσου το, μισός ο μοιρασμένος πόνος

κοίτα, ο καιρός όπως περνά τι παρασέρνει
ποτάμι διάπυρο που λάβα ξεχειλίζει
επιθυμίες, όνειρα, κι ανθρώπους παίρνει
μα δεν αγγίζει ότι αγαπήσαμε κι αξίζει …