κι αν ονειρεύτηκες

έχτιζες τριίστιο σκαρί να ρίξεις στο νερό
τα ύφαλα του άλειφες πηχτή και μαύρη πίσσα
και με το κιάλι κοίταζες αν έρχεται καιρός
πλανίζοντας τις κουπαστές για να τις φέρεις ίσα

στόλιζες τα κατάρτια του με φώτα λαμπερά
για να θωρούν από μακριά τα’ άλλα πως φεύγεις πλοία
-που νόμιζαν πως ήσουνα φτιαγμένος για στεριά -
και πως ταράσσεις τα νερά της θάλασσας τα λεία

μα σκιάζεσαι το άγνωστο, και το σκαρί πουλάς
καμία ,λες, δεν σε καρτερεί , πατρίδα ή Πηνελόπη
το πλήρωμα στασίασε, δεν του έταξες πολλά
και η ψυχή σου δείλιασε, κι έφυγε πρώτη- πρώτη

κι αν ονειρεύτηκες στεριές, ξένες και μακρινές
ακτές που θαμποφαίνονται μες στην αυγής το χρώμα
φαίνεται σ’ έταξε η ζωή μην κινηθείς ποτές
μα να στεριώσεις στ’ άγονο κι ανθρωποφάγο χώμα