ίσα να πεις

σου στέλνει σήμα ο ουρανός , δίδυμα ουράνια τόξα
γεννήματα της ένωσης του ήλιου με τη βροχή
σου δείχνει η νύχτα εφήμερα τα πλούτη είναι κι η δόξα
μ’ ένα φεγγάρι κόκκινο, που σαν να αιμορραγεί

μα εσύ ξεχνάς πως το κορμί ταγμένο ειν’ του θανάτου
πως η ψυχή σου είναι βαρύ στο πέλαγος σκαρί
πως όλα σου τα όνειρα πήγαν ανέμου κάκου
την ευτυχία πως πούλησες άκαιρα και νωρίς

κι έτσι ενεργείς σαν να φορείς την άτρωτη αιγίδα
σαν να σε βούτηξαν μωρό στο αθάνατο νερό
πέφτοντας μέσα στην φριχτή που σου ‘στησαν παγίδα
η έπαρση, κι ο ωμιστός, που τρώει σάρκες, καιρός

και φτάνεις την ανθρώπινη, φύση να αποποιείσαι
να γίνεσαι μες στα θεριά το πιο άγριο θεριό
στερείσαι τις μικρές χαρές κι αγάπη προσποιείσαι
ίσα να πεις πως έζησα έναν καιρό κι εγώ…