ας περιμένω

Πενθώ για όλες τις μέρες που είναι να ρθουν.
Όχι γιατί έχω χάσει την ελπίδα μου στο μέλλον
-ποτέ μου δεν υπήρξα απαισιόδοξος
όσο κι αν δείχνει το αντίθετο η ποίησίς μου-
αλλά γιατί καλά γνωρίζω πως η αντοχή μου πια
απέναντι στις θλίψεις, έχει λιγοστέψει
τόσο που σκέφτομαι καμιά φορά
πως όσο ίσως γερνώ
πιότερο γίνομαι άνθρωπος….

Στρέφω το βλέμμα μου μακριά σαν από ένστικτο
-είναι επικίνδυνο πολύ να βλέπω μόνο εντός μου-
και να ! κάτι κιτρινωπά λουλούδια
αυτοφυή σε διπλανό ερείπιον κτίσμα
κι ας είναι απλά επισφράγιση της εγκατάλειψής του,
με κάνουν αυτομάτως να σκεφτώ
ξανά την άνοιξη
σε μια εποχή που είχα διαγράψει
την ύπαρξη ή την πιθανότητα
ξανά της έλευσής της…

ας περιμένω εδώ λοιπόν,
υπάρχει ελπίδα να δω κάποια στιγμή ,
ίσως κι από ώρα σε ώρα
-χαρά και λύπη αναπάντεχα κι οι δυο
κι απρόσκλητα μας έρχονται-
με μίσχους και με πράσινα φύλλα
κεκοσμημένα
και τα δικά μου ερείπια…