με δίχως σώμα

Ρίχνω ένα βλέμμα στον καθρέφτη μου αδιάκριτο.
Πόσο με αλλάξανε τα χρόνια που περάσαν
και σ’ ό,τι καθρεφτίζεται και σ’ ό,τι όχι!
Τόσο που έχω ξεχάσει πλέον τα παλαιά μου πρόσωπα
-Μάσκες που υπηρέτησαν εφήμερα άλλους ρόλους:
της εφηβείας, της νεότητας, της άνδρωσης της πρώτης-
σε βεστιάρια μέσα σκοτεινά
ή στα άληστα τα ερμάρια της μνήμης…

μονάχα κάποιες νύχτες
-ωστόσο λιγοστές όσο περνούν τα χρόνια-
ωσάν να αναθυμούνται λες την παλαιάν ακμή τους
παίρνουν σε παραστάσεις μέρος ψευδαισθήσεων
σε θέατρα γεμάτα με θεατρόφιλο κενό
και πόθους πόθων,
με πειστικότητα ερμηνεύοντας περίσσια
ρόλους μιας άλλης εποχής
που δεν υπήρχε υποψία ματαιώσεως
μονάχα μεγαλόπνοα όνειρα:
της εφηβείας, της νεότητας, της άνδρωσης της πρώτης.
Μόνα τους όμως,
προσωπεία κενά, με δίχως σώμα…