αιθεροβάμων

Αντιμάχομαι ό,τι μου δίνεται ολάκερο
και διστάζω να αποδεχτώ ό,τι μου προσφέρεται απλόχερα
ίσως γιατί ποτέ μου ως τώρα δεν υπήρξα
πιστός θιασώτης της ακεραιότητας
ή ίσως – το πιο πιθανόν-
εξ΄’ αιτίας της καχυποψίας που με πότισε
ο «πολιτισμός» των ανθρώπων
να στέκω πάντα μ’ επιφύλαξη
μπροστά σ’ ότι μου δίνεται
ψάχνοντας πάντα πίσω απ’ αυτό
δόλους κι ιδιοτέλειες κι απάτες…

Κι έτσι έφτασα να μην αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή μου
μέσα από ότι κατακτώ, ή απ’ ότι φτάνω
παρά μονάχα μέσα από τις απώλειες
προσώπων και στιγμών
που σχηματίζοντας πορείες γοργές
χάνονται στον ορίζοντα
αφήνοντας μονάχα μέσα μου, χνάρια βαθιά
σαν να περάσανε απ’ τη σκέψη μου
χιλιάδες του πολέμου αλόγατα.

Ίσως η μοίρα μ’ έταξε
Πάντοτε να στοχοθετώ πιο πάνω, πιο ψηλά,
απ’ ότι αντέχει η θνητή μου φύση
κι ίσως γι’ αυτό τις νύχτες μοναχά να ονειρεύομαι
πως ,ξεπερνώντας λέει, την ατολμία της σάρκας
υψώνομαι σε ύψη δυσθεώρητα
πάνω απ’ τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων…

υπεροψία; Έπαρση; Αλαζονεία;
Δεν ξέρω.
Πάντως δικαιολογώ να με αποκαλούν αιθεροβάμονα
όσοι γνωρίζουν πως η βαθύτερη επιθυμία
των οφθαλμών μου
είναι υπερβαίνοντας το ανώτερο ορατόν
να αγγίξουνε τη θέαση του αοράτου …