περί ελέγχου του ανεξέλεγκτου

Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ δίπλα σου
ώρες που μόνος σου θαρρείς πως είσαι
μες στο δωμάτιο, ή στο δρόμο,
μια παρουσία, αόρατη απ’ τα γήινα μάτια σου
ασύλληπτη απ’ την ανθρώπινη αφή σου;

Κι άλλες φορές δεν έχεις νιώσει
πως κάποιος μέσα σου ενεργεί αντί για σένα
Κι υλοποιεί – ή έστω επιχειρεί-
ανεξάρτητα και πέρα απ’ τη θέλησή σου
εκείνο που ρητά απαγορεύει η λογική σου
χωρίς ωστόσο να χεις δει ποτέ το πρόσωπό του;

τι να συμβαίνει; Πως έξαφνα εξατμίστηκαν
αιώνων κι αιώνων διδαχές και θεωρίες
περί της τιθασεύσεως των ενστίκτων
του ελέγχου του ανεξέλεγκτου
ή περί του αυτεξούσιου των ανθρώπων;

Σήμερα , με την ασφάλεια που μου δίνει
η συνειδητοποίηση της αιώνιας ανασφάλεια μου
νομίζω πως μπορώ να το παραδεχτώ ,
δίχως προκαταλήψεις δήθεν ανωτερότητας
και δίχως να μεμψιμοιρώ ή να μέμφομαι κανέναν,
πως είμαστε κατ’ εξοχήν και πάνω απ’ όλα
το σύνολο –απλά- των αδυναμιών μας