ανάγκη

Κάθε που το έδαφος υποχωρεί
κάτω απ’ τα πόδια μου
-μοιραία στο βάρος του ανυπεράσπιστου-
γερά κρατιέμαι απ’ το πείσμα μου
το μόνο που μου στάθηκε πιστό
υπηρετώντας με αυταπάρνηση
κι αυτοθυσία τις φιλοδοξίες μου,
ακόμη και την ώρα που κατέρρεαν τριγύρω μου
κι οι δυνατότητες κι οι πιθανότητες
γεμίζοντάς με έκπληξη
και μ’ έπαρση καμιά φορά
ακόμη και αθανασίας.

Τώρα από κάποιαν απόσταση χρόνου
μπορώ να πω με σιγουριά σχεδόν
ότι δεν έχω ανάγκη από περισσότερες μέρες ζωής
μα από περισσότερη ζωή στις μέρες μου
έτσι που να μπορώ να πω στο τέλος
δίχως μεμψιμοιρίες και άλλα παρόμοια:
«Ναι έζησα λίγο, μα έζησα»…

Εγκαταλελειμμένος στις σκέψεις μου
άγομαι και φέρομαι διαρκώς
κι όμως υπάρχουνε φορές που κάτι σαν να με ωθεί
να αναλάβω τα ηνία της ζωής μου
και να κυβερνηθώ
όχι υποτελώς αλλά αυτοτελώς

Τώρα από κάποιαν απόσταση χρόνου
μπορώ να πω με σιγουριά σχεδόν
ότι δεν έχω ανάγκη από πιότερα όνειρα για τη σάρκα μου
μα από περισσότερη σάρκα στα όνειρά μου
έτσι που να μπορώ να τα’ αγκαλιάσω
δίχως το φόβο μην αφανιστούν
όπως συμβαίνει πάντοτε με τα ασώματα οράματα…