λείπουν άνθρωποι

Τι φιλαυτίες περιττές, τι εγωισμοί
τι όνειρα πνιγμένα στην αχλή της ματαιοδοξίας
που όλο τα οδήγαε ,σφάγια ανυποψίαστα,
κατά που γέρνει αιώνες τώρα άοκνα ο ήλιος.
Τι δόξες, τι τιμές, τι μάταια σχέδια
που έμειναν πάντοτε άσαρκα ή πέθαναν στα σπάργανα
αφού πλαστήκανε εν πλήρει αγνοία του αναπόδραστου…

Και τώρα να ‘μαι εδώ, να ορρωδώ μπροστά στην ίδια μου τη θέα
πεισματικά αρνούμενος να απόδεχτώ
την πατρότητα του ίδιου μου του ειδώλου
αρνούμενος να αναγνωρίσω αυτά τα χέρια, για χέρια μου
αυτά τα μάτια, τα μαλλιά για μάτια και μαλλιά μου
κι αυτό το αυλακωμένο μέτωπο πως είναι μέτωπό μου…

Και έτσι κλεισμένος στα βουνά και μακριά απ’ τη θάλασσα
αδυνατώ να δω όνειρα του νερού και του πελάγους
και μονάχα , καμιά φορά, σύσσωμη επιστρατεύοντας
την πανστρατιά της σκέψης
ανακαλώ στη μνήμη κύματα και τα νεκρανασταίνω
και με τα συναισθήματά μου κατασκευάζω τρικυμίες,
πλάθω παλίρροιες κι άμπωτες

Μα δεν μπορώ να είμαι ο ίδιος πια, -ποτέ δεν θα ‘μαι ο ίδιος-
όταν από το προσκλητήριο του μυαλού μου
λείπουν άνθρωποι.
και όταν έχω κουραστεί κάθε που πέφτει ο ήλιος
να λογαριάζω απώλειες…