σ'ευχαριστώ

Ανταμωθήκαμε στις όχθες των ετοιμοθάνατων σκιών
πιασμένοι χέρι – χέρι
κάτω από τη βροχή των κίτρινων φύλλων
που δίχως να μεμψιμοιρούν
αποδέχονται το λίκνισμα της πτώσης
κάθε που αλλάζει η εποχή.
Κι αγαπηθήκαμε γνωρίζοντας εξ’ αρχής
πως κάθε τι ,όπως με δίχως συγκατάθεση γεννιέται
έτσι πεθαίνει
με δίχως συγκατάθεση.

Δώδεκα κύκνοι πέρασαν, λευκή πορεία μες το νερό
σε πλεύση εναρμονισμένη στις ροές του
και λίγο πριν χαθούνε στον ορίζοντα
χόρεψαν μες στα μάτια μας
και κάνοντας πως τίναζαν την πάχνη απ’ τα φτερά τους
γεμίζανε το δείλι με ήχους άτρωτους…

Ανταμωθήκαμε στις αναπολήσεις των άστρων
με τα κεφάλια μας ψηλά προς τα αιθέρια ύψη
λουσμένοι και οι δυο στο φως της αθωότητας
κι η νύχτα πως σεβάστηκε τον έρωτά μας!
κι οι αυγινοί ορίζοντες,
πόσο καρτερικά ανέβαλλαν τον ερχομό τους!
Μέχρι και που ξεχάσαμε
πως τα άστρα ζούνε μοναχά
όσο διαρκεί μια νύχτα.

σ’ ευχαριστώ ποίηση που μου δόθηκες
και που ήσουν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά
απ’ την επιθυμία των οφθαλμών μου
που μαγικά – ενώ γερνώ σε τούτη την ακτή-
με ταξιδεύεις μες τα αγέραστα πελάγη…