η ώρα της ανάτασης

Καταφύγιο συναισθημάτων, ανέκαθεν, η ποίηση
ετούτη η μαγική των λέξεων στοίχισις
που εξωθεί τις κόρες των ματιών να δούνε
οδηγημένες ,λες, από ένα φως μυστήριο
άλλες θεάσεις πέρα και πάνω από το άμεσα ορατό

Που είσαι τώρα που χρειάζομαι τη συνδρομή σου
να ανοίξεις δρόμο στους σκοτεινούς όγκους των ορέων
που εγκαταστάθηκαν ακάλεστοι κι ασάλευτοι τριγύρω μου;
Που είσαι να καταστήσεις εσβατόν το πέλαγος
με τη δική σου ρώμη
τις κραταιές καθυποτάσσοντας στο κράτος σου
νύχτες των απροειδοποίητων θλίψεων;
Που είσαι ,να κυοφορήσεις τις ελπίδες μου
τώρα που άπελπις τίκτω ασπόνδυλα όνειρα
ανίκανα να στηριχτούν στα ατροφικά τους μέλη;

Φως αυγινό σαν να διαφαίνεται κοντά.
Ήχος διπλών αυλών σαν να θέλγει τα σύνεργα της ακοής μου.
Δίπλα μου σαν να οικοδομούνται – ακούω ευκρινώς
τον ήχο των αθόρυβων μαστόρων-
αντισεισμικά υπόστεγα αισιοδοξίας.
σαν να εγείρονται ,κάτω από τα ανυποψίαστα μου βλέφαρα,
στοές αψιδωτές που οδηγούν σε θολωτά κτίσματα
βαθιών αναπνοών,

Ίσως και να μην είναι τόσο μακριά
η ώρα της ανάτασης…