πελαγίσια ψυχή

Ψυχή έχω πελαγίσια - σε σώμα στεριανό
δε θέλει κυπαρίσσια - μονάχα πέλαγο

Η νύχτα μόλις πέφτει - απ' το κορμί το σκα
σε θάλασσα καθρέφτη - γδύνεται και βουτά

Κυλιέται στην αρμύρα- μέσα σε μια αλυκή
τρυγάει την πορφύρα- και βάφεται άλικη

Πλεούμενο ξετρέχει - κι άρμενο συναντά
στα γόνατα προσπέφτει - και το παρακαλά:

«Καράβι καραβάκι - που πας γιαλό - γιαλό
μάθε μου στην αγάπη -να πλέω ή να χαθώ"

Μα απόκριση δεν παίρνει - όσο και να ρωτά
που η αγάπη βγαίνει- που θάλλει ο έρωτας

Με μια αναπνιά βουτάει- στα βάθη του βυθού
τη ράχη καβαλάει - λευκού ιππόκαμπου

«Του πέλαου αλογάκι - που δίνες κυβερνάς
πως κυβερνιέται η αγάπη - μάθε το και σε μας».

Μα κείνο αφηνιάζει - παίρνει να χλιμιντρά
τη χαίτη του τινάζει - σχίζει τα κύματα

η αυγή χρώμα του αιμάτου - βάφεται κι η ψυχή
στο σώμα του χωμάτου - γυρίζει άπραγη

κι εκεί φυλακισμένη - σε σώμα στεριανό
τη νύχτα περιμένει - να σμίξει πέλαγο...