ελπίδας αεραγωγοί

Νύχτα. Πομπές λαθών τελετουργούν θορυβωδώς στη σκέψη μου
Λιτανείες λέξεων σιωπηρά ορρωδούν μπροστά στο θάνατο
Αυλοί αυτογνωσίας παρωδούν –ασθμαίνοντας- το δήθεν άφθαρτο
Κι εγώ που βρίσκω ρώμη κι αντιστέκομαι ανασαίνοντας;

Πάσχει η ψυχή από καλπάζουσα απομυθοποίηση όσων λάτρεψε
Ατροφικές αισιοδοξίες κυοφορούνται στους παρθενικούς υμένες της
Άροτρα ερινυών οργώνουν τα χωράφια του αποτρόπαιου
Κι εγώ που βρίσκω την ισχύ ν’ απαξιώνω τη φθορά μ’ ένα χαμόγελο;

Σιγή. και περισυλλογή, κι ειλικρινής περίσκεψη:
«είμαι ο ίδιος ή με άλλαξε η ροή των χρόνων που περάσαν»;
οι παιδικές ανάσες που διαχέονται στους διαδρόμους και στις κάμαρες
Αεραγωγοί ελπίδας για τα πλανώμενα αιωνίως πλάνα μου

Φθινόπωρο. Πτυχές σύννεφων σαβανώνουν το απέραντο
όνειρα Φυλλοβόλα ακολουθούν πιστά το εορτολόγιο της πτώσης.
Μα εγώ την βρίσκω εποχή καλή, για αναδασμό των σκέψεων
και για σπορά αειθαλών κωνοφόρων ελπίδων.