ενύπνιες μορφές

Την ώρα που άλωνε η νύχτα τα μάτια μου
κι οι ενύπνιες μορφές φορούσαν τις καλύπτρες τους
έτοιμες να βαδίσουν τελετουργικά, σαν σε πομπή,
περνώντας κάτω απ’ τις θριαμβικές αψίδες
των βλεφάρων μου
τροπαιοφόρες με κυκλώνουν μνήμες

Λακτίζει η ομορφιά την ομοιομορφία
έτσι ως μες απ’ τα γαλάζια κύματα του ιλίγγου
σαν από θαύμα αναδύονται νησιά
προορισμένα να προσφέρουν τους λιμένες τους
στα πιο εξόριστα όνειρα, στα πιο παραδαρμένα…
και πάνω στα δυσπρόσιτα όρη
με τους γκρίζους βράχους
να αναφύονται μονές υπομονής
με άσπρους θόλους και τέμπλα εγκαρτέρησης.

κι οι κάμποι του μυαλού με τα σιτάρια
αρχίζουνε να παίζουν με τον άνεμο
κατανικώντας την ακινησία αιώνων
κι η ίδια η ψυχή μου
περνώντας μέσα από αδιάνοιχτες ακόμη οδούς
φτάνει με δίχως κάματο σε τόπους ηλιόλουστους
που μόνο οραματιζόταν άλλοτε
ξεχνώντας πως την συμπαρασύρει
στο γήρας το αδυσώπητο,
το σώμα μου.