παρομοίωση

Σαν μιαν ωραία κόρη απ’ το Φαγιούμ
που έκλεισε τα μάτια πριν γεράσει,
πριν να γευτεί τις ηδονές της σάρκας όλες
και που ένα σάβανο λινό
σφίγγει αιώνια τους χυμούς της νεότητός της
εμποτισμένο λάβδανο και μύρο

έτσι παρομοιάζω τα όνειρά μου
που αν και τα έχει προσεγγίσει ο θάνατος
εκείνα διατηρούν ακόμη μέσα τους
παρά το ξέπνοο βλέμμα
και τις ωχρότατες παρειές,
μια αγέραστη ακμάζουσα εφηβεία.

Ω νύχτες του ερήμου γεμάτες άμμο!
πόσο μου πλημμυρίζετε τα μάτια δάκρυα
σε κάθε φύσημα νοτιά
που σαν να αναγεννά ,σαν μονομιάς,
από μια αιώνια λήθη
όλες του σώματός μου τις αισθήσεις!!