σταλακτίτες σιωπής

Ένα χρόνο μετά
βλέπω πιο καθαρά
μέρα- μέρα σε μένα τι αλλάζει
η σοφία του καιρού
στα βαθιά του μυαλού
όπως στάλα τη στάλα σταλάζει

μα όσο και να πονώ
σκύβω και προσκυνώ
την ακοίμητη χρόνε ροή σου
που ως κυλάς και περνάς
με πονάς, με γερνάς
και με παίρνεις και μένα μαζί σου

σπεύδω δίνω στο φως
έναν άλλο ορισμό
και τη νύχτα, ημέρα βαφτίζω
καταργώ όλα τα δεν
κυβερνώ στο μηδέν
την αγάπη ανακτώ, την ορίζω

ένας χρόνος και δες!
των ματιών οι σπηλιές
το ένοχό τους σκοτάδι αθωώνουν
κάτι θες να μου πεις…
σταλακτίτες σιωπής
πα στα χείλη σου οι λέξεις παγώνουν