ακτίδα Ηλίου

Λωρίδα ήλιου εισχωρεί
απ’ την αμέλεια καλά να κλείσω τις κουρτίνες
και στρώνει διάδρομο αιώρησης
απέλπιδων σωματιδίων σκόνης
που χαίρονται εφήμερα το πέταγμα
προτού αδυσώπητα προσγειωθούν
απάνω σε κομμούς, σε ράφια, σε τραπέζια
και σε φωτογραφίες νεκρών
με παγωμένα βλέμματα…

ας κρύψω την αλήθεια από τα μάτια μου
ας φανταστώ πως είμαι σε βυθό:
βράχια τριγύρω μου τραχιά με ωραία κοράλλια
κι ιππόκαμποι με χαίτες, χαίρονται
ως χάνονται στο διάχυτο πλαγκτόν…
φύκια αναφύονται απ’ το πουθενά
κι αναμεσίς τους αναπαύεται αιώνες τώρα
ναυάγιο καραβιού, θύμα μιας τρικυμίας
κατάφορτο αμφορείς κρασιού
που άνοιξαν και πότισαν το πέλαο
άκρατο οίνο.

Ω! ευεργετική αχτίδα του ήλιου!
απ’ την αμέλεια καλά να κλείσω τις κουρτίνες
εισβάλλοντας έτσι απρόσκλητη
απέσπασες τα μάτια μου απ’ τις κοινές
τις των θνητών θεάσεις
τόσο παροδικά – είναι αληθές -
μα και σωτήρια πόσο!