νύχτες χαλκού

Λευχειμονούσες νύχτες του χαλκού,
μου στέλνουν να με τρώσουν άγρια βέλη
πλάθω στη σκέψη μου είδωλα πηλού…
να κρατηθεί η ψυχή από κάπου θέλει

Ω! του μυαλού μου βάθος σκοτεινό
μου δένεις στο λαιμό σφιχτήν αρτάνη
κι εγώ παλεύω για να κρατηθώ
από ζωή μικρή που δε μου φτάνει

Στην κάμαρά μου είμαι εγώ κι εγώ
κοιτάζω μια αστραπή απ’ το φεγγίτη
ψηλά τριγύρω τείχη οικοδομώ
με δόμους αδυσώπητου γρανίτη

Φτιάχνει μορφές το φως που αποχωρεί
και το μυαλό, θολό, πλεκτάνες πλέκει
σ’ ενός μουσείου τη σάλα εισχωρεί
κι ασπάζεται διπλά, διπλούς πελέκεις

τα σχέδια τα’ ανευόδωτα περνούν
Σαν νεκρική πομπή σαν λιτανεία
μια με αγνοούν και μια λοξά κοιτούν
φορώντας μάσκες κι άγρια προσωπεία